Rysowanie wykroju

    Arkusze wykrojów zamieszczanych w czasopismach kobiecych nie są tak trudne do odczytania, jak sie to pozornie wydaje. W pierwszej chwili oglądany arkusz , pokryty ogromna liczbą różnych linii i znaków, sprawia wrazenie łamigłówki nie do rozwiązania. Znalezienie potrezbnych form wykroju ułatwiają dane umieszczone w częsci opisowej. Przy każdym modelu podaje się szkice poszczególnych częsci odzieży (np. rękaw) w intersującym nas rozmiarze. Umieszczone są tam także bardzo ważne dane jak ilosć potrzebnego materiału oraz sposób rozmieszczenia na nim form. \na arkuszu wszystkie formy wchodzace w skał jednego wykroju obrysowane sa zawsze taką samą charakterystyczną linią punktowaną, krzyzykową, falistą itp. Każda częsć wykroju opatrzona jest także numerem. W opisie modelu występuja powołania na te numery.

    Odszukane kontury form wybranego modelu dla ułatwienia można oznaczyć kolorowa kredką, uzględniając przy tym wszystkie linie pomocnicze, zakładki, zaszewki, fałky, kierunki nitki prostej, kieszenie, dziurki, guziki itp. Pamiętac przy tym trzeba, że rysunek musi byc wykonany bardzo dokładnie. Pominięcie jakichkolwiek znaczków, pozornie mało ważnych, może wpłynąć na późniejsze zniekształcenia szytego ubrania.

 Jest kilka sposobów przenoszenia wykrojów na papier. najczęsciej stosowane sposoby to:

 a) radełkowanie - oznaczanie za pomocą radełka.Po podłożeniu pod arkusz wykrojów dużej kartki papieru prowadzi się radełko wzdłuż linii docelowego wykroju. Ostro zakończone ząbki obracającego się kółeczka zostawiają widoczne slady na podłożonym arkuszu papieru

 b) kalkowanie przez kalkę wsuniętą pomiędzy arkusz wykroju a arkusz podłożonego papieru (osobiscie używam do tego celu wypisanego długopisa - nie niszczy arkusza wykroju a idealnie kalkuje)

 c) przerysowanie - które jest najbardziej praktycznym sposobem, ponieważ przenosząc kontury form na bibułkę lub na przezroczysty papier nie niszczy sie arkusza wykrojów. Przed przerysowywaniem, dla ułatwienia, można pogrubić odpowiednie linie wykroju miękkim ołówkiem lub kredką. Gdy forma jest większa od arkusza wykrojów, stosowane są tzw. skróty. Strzałka i podana cyfra wskasują kierunek i liczbę centymetrów, o którą nasza formę należy przedłużyć. Jednoczesnie na miniaturowych rysunkach pomocniczych, zamieszczonych w częsci opisowej, fragmenty nie mieszczące się na arkuszu uzupełnione są kreską przerywaną. W przypadkach kiedy tylko mała częsć wykroju nie miesci się na arkuszach, wówczas dorysowana jest ona w formie zasadniczej po załamaniu formy we własciwym miejscu. Linia załamania oznaczona jest wówczas kreską przerywaną. Inny jeszcze sposób stosuje się przy zamieszczaniu wykrojów dużych i skomplikowanych form. Dzielone są one zwykle wzdłuż linii prostej na kilka częsci najczęsciej na dwie) i narysowane na arkuszu oddzielnie, ale oznaczone tym samym numerem. Korzystając z takich form przerysowuje się je kolejno, zaczynając od częsci górnej. Pozostałą częsć dorysowuje się zestawiając dokładnie linie przecięcia formy. W ten sposób uzyskuje się całą formę. Prostych częsci, takich jak paski czy mankiety, nie umieszcza się na arkuszach wykrojów, aby unikąć zbyt dużego zagęszczenia linii.

DOSTOSOWANIE WYKROJU DO WŁASNYCH WYMIARÓW

    Po przeniesieniu formy na papier należy porównać poszczególne ich części z własnymi wymiarami. Różnice występujące w długości spódnic i sukienek wymagają niewielkiej korekty polegającej na skróceniu lub wydłużeniu formy. Zależą one nie tylko od wzrostu ale i od aktualnej mody ;-)

    Większych nieco umiejętności wymaga wydłużanie lub skracanie pach, zmiana obwodu gorsu, bioder, szerokości pleców, przodów, a także rękawów. Korekty form możliwe są do przeprowadzenia przy różnicach miar w obwodzie gorsu i bioder nie większych niż 4 do 6cm. Jeżeli występują większe różnice, należy do wymaganych wymiarów dobrać odpowiedniejszą formę.

    Gdy przerysowana forma w gorsie, talii lub biodrach jest o 4 lub 6cm mniejsza, niż wskazują wymiary zdjęte z figury, łatwo jest to poprawić. Sukienka lub spódnica symetryczna ma 4 szwy boczne. W związku z czym należy podzielić brakujące 4 lub 6cm na 4. W każdym szwie w odpowiednim miejscu (gors, talia lub biodra) dodaje się 1 lub 1,5cm, poszerzając proporcjonalnie całą formę na danym odcinku.

    Zbyt szeroką formę można zwęzić w podobny sposób, ujmując proporcjonalnie z odpowiednich miejsc tyłu i przodu formy zbywające fragmenty.

    Jesli różnice w wymiarach pomiędzy figurą a przerysowaną formą występują jednoczesnie i w długosci i w szerokosci, formę dopasowuje się następująco: na przerysowanej i wyciętej formie zaznacza się linie poziome i pionowe, a nastęonie przesuwa się po nich formę i rozsuwa odpowiednio otrzymane fragmenty az do osiągnięcia porządanych wymiarów.

    Skorygowaną formę obrysowuje się ponownie na papierze, wyrównując przy tym wszelkie nierównoci i załamania linii, wynikające z przesunięcia względem siebie wyciętych fragmentów.

    W analogiczny sposób formę można zmiejszyć. W tym celu po rozcięciu formy na kilka częsci nasuwa się odpowiednio na siebie, aż do osiągnięcia potrzebnych wymiarów. Dalej postępuje się tak jak przy powiększaniu.

DOPASOWNIE WYKROJU DO SYLWETKI Z ODCHYLENIAMI

    Opisane sposoby powiększania lub zmniejszania form mozna stosować tylko przy figurach proporcjonalnych. Przystosowanie wykroju w przypadku sylwetki z odchyleniami( np. zbyt spadziste ramiona, postawa odchylona do tyłu) jest nieco trudniejsze i wymaga dodatkowych umiejętnosci przy nanoszeniu poprawek.

    Najpierw należy przemierzyć na figurze narydowane i wycięte formy, łącząc je w całosć za pomocą pasków papieru. Należy zwrócic szczególną uwagę na zaszewki. przy zaszewkach za płytkich tworzą się załamania i forma odstaje od figury. Wówczas zaszewki nalezy dopasować, odpowiednio je pogłębiając.

    Przy zaszewkach zbyt głębokich forma marszy się i sciąga. Należy wówczas spiąć zaszewki bardziej płasko, doprawodzając w ten sposób do prawidłowego ułożenia formy.

    Zaokrąglone plecy lub wystające łopatki wymagają wydłużenia linii srodka tyłu i skrócenia głębokosci pachy. W tym celu przecina się formę na linii szerokosci pleców i wzdłuż wewnętrznej linii zaszewki na ramieniu (do połowy głębokosci zaszewki).  Po rozdzieleniu poszczególnych częsci formy górną jej częsć należy ułożyć w odstępie 1cm od częsci dolnej. Na linii pachy formę trzeba przesunąć, zmniejszając w ten sposób podcięcie, o głębokosć zaszewki spiętej podczas mierzenia, wydłużając jednoczesnie ramię do długosci podstawowej.

    Przy zgodnej długosci tyłu (wynikającej z miar) z długoscią formy wykroju, ale przy okrągłych plecach forma będzie odstawała przy podkroju pachy. W takim wypadku z nadmiaru formy należy ułożyć zakładkę. Po rozpięciu formy trzeba pogłębić zaszewkę na ramieniu. Jeżeli różnica wynosi 1cm, wówczas trzeba skrócić ramię i wyznaczyc płytszą zaszewkę. Za długi tył skraca się równomiernie układając poprzeczną fałdę wzdłuż linii szerokosci pleców. Za długi przód skraca się układając fałdke wzdłuż linii gorsu.